QVÆSTIONES MECHANICÆ.

    clarissimorum virorum ingenia magnopere fatigauit. Ex quibus Aristoteles inter veteres, Guid. Vbald. inter recentiores ad vectis naturam (ne quid in Mechanicis ad vectem non reduci putaretur) cuneum ipsum trahere conati sunt. Nos autem pro veritate certantes, si in horum sententiam vltro non transierimus, multa venia digni a non iniquo iudice existimabimur. Aristotelis mentem clare & fuse explicat G. Vbald. in Mechan. vbi de Cuneo peculiariter agit.

Esto igitur scindendum quippiam ABCD, Cuneus EFG, cuius pars HFI scissuræ inserta HI, facta igitur valida percussione in EG, fiet vt cum EG fuerit in NO, H sit vbi N, A vbi P, itemque I vbi O, D vero vbi Q & facta erit scissio NSO, toti nempe cuneo EFG, æqualis. Vult igitur Aristoteles, duos in cunco vectes considerari EF, GF, quorum alterius, nempe EF, fulcimentum sit in H, pondus vero in F; alterius autem, hoc est, GF fulcimentum quidem sit in I, pondus vero itidem sit in F. His nequaquam consentiens G. Vbald. aliam viam ingreditur. Ait enim EHF vectes quidem esse, quorum commune fulcimentum F, potentias vero mouentes in EG. Pondera vtrinque inter fulcimenta & potentias, vbi HI, idem<13>; esse ac si EF, GF, teorsum a cuneo considerati in puncto F, adinuicem fulti atque distracti pondera pellerent H in NP, I vero in O, que Verumenimuero quoniam cunei angulus non mutatur, nec vertex ipse centri vllum prorsus præbet vsum, nec eius latera vtrinque distracta ad contrarias partes didu-P 2