Consolatio Philosophiae

Consolatio Philosophiae
By Ancius Manlius Severinus Boethius
Edited by: James J. O'Donnell

Perseus Documents Collection Table of Contents

Funded by The Annenberg CPB/Project

Liber Tertius

[sect. M12]
felix, qui potuit boni
fontem uisere lucidum,
felix, qui potuit grauis
terrae soluere uincula.
[5] quondam funera coniugis
uates Threicius gemens
postquam flebilibus modis
siluas currere mobiles,
amnes stare coegerat
[10] iunxitque intrepidum latus
saeuis cerua leonibus
nec uisum timuit lepus
iam cantu placidum canem,
cum flagrantior intima
[15] feruor pectoris ureret
nec qui cuncta subegerant
mulcerent dominum modi,
immites superos querens
infernas adiit domos.
[20] illic blanda sonantibus
chordis carmina temperans
quicquid praecipuis deae
matris fontibus hauserat,
quod luctus dabat impotens,
[25] quod luctum geminans amor
deflet Taenara commouens
et dulci ueniam prece
umbrarum dominos rogat.
stupet tergeminus nouo
[30] captus carmine ianitor;
quae sontes agitant metu
ultrices scelerum deae
iam maestae lacrimis madent;
non Ixionium caput
[35] uelox praecipitat rota
et longa site perditus
spernit flumina Tantalus;
uultur dum satur est modis
non traxit Tityi iecur.
[40] tandem 'uincimur' arbiter
umbrarum miserans ait.
'donamus comitem uiro
emptam carmine coniugem;
sed lex dona coherceat,
[45] ne dum Tartara liquerit
fas sit lumina flectere.'
quis legem det amantibus?
maior lex amor est sibi.
heu, noctis prope terminos
[50] Orpheus Eurydicen suam
uidit, perdidit, occidit.
uos haec fabula respicit
quicumque in superum diem
mentem ducere quaeritis;
[55] nam qui Tartareum in specus
uictus lumina flexerit,
quicquid praecipuum trahit
perdit dum uidet inferos.