[p. 225] ὁ στόμαχος· ποτὶ καὶ τὰ
φάρμακα ὅδε τοῖσι εἴσω διαφέρει. ἢν ὦν πρὸς ἅπαντα μὲν ὄκνος
καταπόσιος ἔλθῃ, θᾶσσον ἐκθανεῖν ἀνάγκη νόσῳ τε καὶ
λιμῷ. γνώματα δὲ ἑκάστου χώρου,
ὅπη τὸ πῦον τρέψεται, ἕτερα καὶ
ἕτερα. ἤν τε δι' ἐντέρων ἥκῃ,
στρόφοι, γαστὴρ ὑγρὴ,
φλέγματα καὶ χολὴ, ἔπειτα ξὺν περιρροῇ
αἱμάλωψ, ἢ περίπλυσις ὁκοίη κρεῶν ὠμῶν· ἢν δὲ ἐς κύστιν
ἔῃ, βάρος ἐν νεφροῖσι καὶ ὀσφύϊ.
τὰ μὲν ὦν πρῶτα πολλὰ καὶ χολοβαφέα· ἔπειτα θολερὰ,
ἀνυπόστατα καὶ ἀκατάστατα · ἐπὶ πᾶσι δὲ καὶ ἡ ὑπόστασις λευκὴ
παρείη. ἢν δὲ ἐς στόμαχον ἄνω ῥέΠῃ,
ναυτίη, ἀποσιτίη,
ἔμετοι φλέγματος, ἢ χολῆς,
λειποθυμίη , σκοτοδινίη
, μέσφι ξυρραγῇ.
Μάλιστα μὲν ὦν ἀποτρέπειν τήνδε· πονηρὴ γὰρ ἡ ὁδός.
ἢν δὲ τὸ πῦον βιαιότερον ῥΕύσῃ, χρὴ πάντα
ποιέειν καὶ τῷ στομάχῳ ἀρήγειν καὶ τροφῇσι, καὶ φαρμάκοισι
, καὶ διαίταις, πάντα
μειλίχως. φαρμάκοισι ἐς τὴν τοῦ κόλπου ῥΑγήν· βοτάνης τῆς
ὑσσώπου ξὺν μελικρή τῳ πιπίσκειν, καὶ πρασίου τῆς
κόμης, καὶ τῆσδε ξὺν μελικρή τῳ καὶ χυλῷ τῆς ἀψίνθου.
τάδε μέντοι πρὸ τῶν σιτίων πίνειν χρεὼν,
ὡς λεπτὰ μὲν τὰ ὑγρὰ γίγνηται, εὔροα δὲ τὰ
χωρία, εὔρηκτα δὲ τὰ ἔμπυα σώματα.
διδόναι καὶ ὄνου γάλα, λεῖον,
ἄχολον, εὔτροφον,
ἐς τυρὸν ἀσύστατον, ἥπερ ἐστὶ
γάλακτος ἀρετή. προστίθει δὲ καὶ χάριτας πόματος καὶ
σίτου. κἢν μικρῷ χείρω τῶν ὠφελεύντων ἔωσι,
διδόναι,-- ἔσται γὰρ διέξοδος
ναυτιώδεϊ καὶ ἀτέρπεϊ ὑγρῷ·-- μετεξετέρους γὰρ ἡ τοῦ πύου
δίοδος βλάψαι. μήπω τι καὶ ἀπόσιτοι ἔσονται · κἤν τι λάβωσι
εὐημέες. χρὴ δὲ καὶ ἐπὶ τῇσι ἄλλῃσι ἐκροῇσι παντοίην
μελέτην τοῦ στομάχου ποιέεσθαι· ὅδε γὰρ ἡ πάντων φαρμάκων ὁδός· μεμνῆσθαι δὲ καὶ τοῦ
ἥπατος χρεὼν, ἔνθα τῶν ἐλκέων ἐστὶ ἡ ῥίΖα.
Though I have not ventured to alter the text, I must say that I think the true reading
would be φλεβῶν , instead of
ἑλκέων. I cannot see the significance of the latter, whereas the
former is of frequent use with our author as applied to the liver.
|
ἢν δὲ ἐς κύστιν ὁρμᾷ, οὐρητικοῖσι